het eenzame meisje

Ze zit daar zo alleen
Zo alleen op een bankje
Met haar gedachtes ver weg
Want iedereen is zo gemeen

Ze heeft een leven vol verdriet
En negeert iedereen maar
Ze wil nergens bij horen
En ze wil niet dat iemand haar ziet

Iedereen om wie ze geeft
Wie ze ook maar aardig vind
Begint haar te negeren
En ze weet niet waarom ze leeft

Ze heeft niemand om haar heen
Niemand om haar op te vangen
Vrienden heeft ze niet
Nee ze heeft er geen

Ze zit daar zo alleen
Afgesloten van de rest
Tranen die op springen staan
Want iedereen is zo gemeen

Ze is zo’n lieve meid
Met een hart van goud
Ze wil ook vrienden om haar heen
Maar iedereen die verdwijnt

Haar leven gaat aan haar voorbij
Ze hoort de stemmen in een waas
Iedereen loopt langs in een roes
Ze heeft altijd verdriet en is nooit blij

Geschreven door

diede

Reacties op dit gedicht

diede vindt het leuk als je reageert op dit gedicht Nog geen account bij Gedichten-Freaks? Vul hieronder je gegevens in om te registreren en laat gelijk een reactie achter.
Je schrijversnaam
Wachtwoord
wachtwoord nogmaals
E-mailadres

diede:	Dinsdag, november 29, 2005 08:09

Zeemeermin:	Maandag, november 28, 2005 22:38
dit gaat toch niet over jou he lief?

sigridjuhhh:	Maandag, november 28, 2005 13:52
echt heel mooi geschreven. ook erg herkenbaar. heel veel sterkte! kus Sigridjuh

m@rcel:	Maandag, november 28, 2005 13:14
droef-mooi geschreven heel,heel mooi Liefs m@rcel

Over dit gedicht

Auteur: diede
Gecontroleerd door: ~Marina~
Gepubliceerd op: 28 november 2005
Thema's: [Eenzaamheid] [Verdriet] [Leven]