Waarom,en ik kijk in de huilende nacht.
Hoezo moest je mn hart zo verkrachten?
Een traan loopt langs mn wangen.
Je beloofde me je eeuwige trouw en een toekomst
De woorden die me niet alleen zo vertrouwd lieten voelen,
Omdat ze gezegd werden,maar omdat ze ook met hartgevoel uitgedrukt werden.
waar ben je nou dan met je gevoel voor ritme?
mn hart staat stil..ijskoud bevroren.
Nog nooit heb ik zon gevoel van dood in me gehad.

Voel me vies en gebruikt,jij met je woorden als houden van,
knielend op het gras ween ik mezelf tot stilte.
maar het is niet genoeg.
Nu doof voor alle mooie woorden,
De haat woede en ongeloof heeft eindelijk overwonnen,
stilte heerst in mn lichaam.

Je ziet het niet meer zitten en probeert je te verdrinken.
Je denkt dat je verloren hebt en het echt niet meer kan.
Dan schijnt er een hand aan t oppervlakte van t water.
Een hand die warmte uitstraalt die je de gedachte geeft, Kom nou maar,het is oke
voorzichtig neem je het aan en je trekt me naar je toe.
De opluchting verzinkt,nu de angst het overneemt van de woede,
huil ik uit op jou schouders.
Alleen jou schouders heeft die warme plek voor mij.

Ik durf me niet meer te uiten,bang dat het erger word,
Dat ik weer verlies in de strijd tegen het "mijne"
Mijn laatste liefde heeft alle hoop verbrand.
Al het vertrouwen in dat,wat misschien wel aanwezig is,
vervlogen als gas in een vlam.
Durf niet meer lief te hebben,helaas t spijt me
Ik weet wel dat als je het echt zou willen, het zo proberen kon met succes.
Maar voor nu aanschouw ik de kracht van je schouders.
Ik heb ze lief..zolang het van je mag.

thanks lieve schouders en het persoontje eraan.
misschien geeft het je een idee wat het teweeg heeft gebracht.
Je kan het niet weten want ik heb het je nog niet verteld.
Gered uit de nacht van de dood zonder dat ik er om vroeg.