Het is nu al zo lang geleden,
Elke week brak je mijn hart.
Kilometers voor je gereden,
Telkens zag het weer zwart...
Ik liet maar wat met me spelen,
Jij zag het anders misschien.
Ik wachtte op liefde die je zou delen,
Maar jij zou dat nooit zo zien...
Altijd spannend zo'n zaterdag nacht,
Sluipend naar buiten, zoek naar jou.
M’n ouders hadden het nooit verwacht,
Dat ik van je houden zou...
Toen begon ik het te begrijpen,
De zaterdag nacht werd een hel.
Je wilde je gewoon aan me vergrijpen,
Eigenlijk wist ik dat wel...
Toch ben ik telkens blijven komen,
Bedroog mijzelf, m'n ouders en jou.
Over je liefde kon ik enkel dromen,
Hoopte dat je dat ooit begrijpen zou...
De pijn nam grotere vormen aan,
Altijd schelde je op mij.
Maar toch bleef ik komen bij volle maan,
Hopend dat je wat liefs zei...
Maar die zei je tegen je vriendin,
Die we samen bedrogen.
Maar ik deed alles tegen mijn zin,
En ik voelde me zo belogen...
Zo plotseling sloten ze je op,
Je had iets heel ergs misdaan.
Ik kreeg nog meer zorgen aan m’n kop,
Verdriet om wat je had gedaan...
Toen sloeg het verdriet om in woede,
Maar die woede kwam veel te laat.
Voor jongens ben ik altijd op m’n hoede,
Ookal zit je in een internaat...
Ik deed het tegen mijn zin, en dat weet je.
Je hebt me verkracht,
Niet zomaar een keertje,
Maar iedere zaterdag nacht...