Altijd bij mij.
Wandelend door het bos van rust,
voel ik je handen en hoe je me zacht kust.
Wandelend door het bos van rust,
voel ik me kalm en gerust.
Voorzichtig kijk ik omhoog,
naar het groene bladeren dak met een traan in mijn oog,
Zachtjes vallen de regendruppels op de grond,
voorzichtig kijk in rond.
Even wandelde we samen door het bos van rust.
Nu ........... nu wacht ik tot jij me weer kust.
Ik mis je en het doet me pijn,
dat we niet meer samen op aarde zijn.
Ik weet dat je altijd bij me zult zijn samen in het bos van rust.
En dat ................. stelt me gerust.
voel ik je handen en hoe je me zacht kust.
Wandelend door het bos van rust,
voel ik me kalm en gerust.
Voorzichtig kijk ik omhoog,
naar het groene bladeren dak met een traan in mijn oog,
Zachtjes vallen de regendruppels op de grond,
voorzichtig kijk in rond.
Even wandelde we samen door het bos van rust.
Nu ........... nu wacht ik tot jij me weer kust.
Ik mis je en het doet me pijn,
dat we niet meer samen op aarde zijn.
Ik weet dat je altijd bij me zult zijn samen in het bos van rust.
En dat ................. stelt me gerust.
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: Marion P | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 19 oktober 2001 | ||
| Thema's: | ||