01-12-2005:
     10:16 uur.
     Hmm, koorts toch weer, 38.39 graden celcius.
     Zonlicht valt over de reuze London plattegrond in de voorkamer
     waar je U tegen zegt. De helderheid in mijn hoofd liegt er ook niet om.
     Een beetje TE als je het mij zou vragen.
     Koorts is echter wel geweldig. Koorts hebben is iets van mijn jeugd.
     (We laten de dagen liggen waar ze gevallen zijn.)
     (Ja, Thei, stick to the subject.)
     (Vertelde de spv'er en de psychiater, (2 man sterk) dat een fantasie
     van mij was voor de rest van mijn leven met rust gelaten te worden,
     metname dan door een opname, voor de rest van mijn leven, en
     verder enkel te boetseren... dat ik enkel nog wilde boetseren.)
     (De psychiater begreep niet zo goed de reden van mijn dat vertellen,
     en zei dat ik dat toch zelf zou moeten doen. Dat ik dat wel weet
     natuurlijk, en dat ik het dus daarom niet vertelde, het was een
     schetserig sfeerbeeldje)
     In mijn jeugd had ik elk jaar wel koorts, soms wel twee keer per jaar.
     Ik had een aandoening genaamd lichte bronchitus, en dan hoestte ik
     werkelijk de longen uit mijn lijf. Dat het pijn deed zo erg steeds dat
     mijn ogen vol tranen kwamen. Ik hield ze ook wakker de hele nacht
     met dat gekuch als van een 100 jarige roker. Ik had dan best vaak
     een graad of 40 koorts, altijd wel 39, en één keer weet ik had ik
     zelfst 41 graden. Ja, jeetje dan lag ik de hele schooldag op de bank
     te kermen, onder een deken die ik optrok met een kou-vlaag, en weer
     weg duwde met een hitte-wee. Moeder bekommerde zich dan een
     boel om mij, tussendoor ze het huis deed (zo noemden ze dat), en
     rond 11 uur 's ochtends had je dan de koffiedrink sessies met in elk
     geval Oma, en soms ook met anderen erbij. Naarmate mijn lichaams-
     kracht, kwam ik daar dan bij zitten al dan niet, en luisterde naar de
     dan zo veel te holle klanken.
     Maar ik wilde zeggen: Koorts; ik mag het wel.
     (MijnGod dit gaat een lange dag worden...!)
     (Abuzuboe, zo maar eerst douchen hoor.)

     Ookal ben ik nu rustiger, ik blijf toch van je houden.
     Ik doe het nu stiller, zo dat je het niet ziet, niet steeds
     En als ik het laat zien, met gepast voorbehoud...maar ook
     dieper. Meervoudig, en liever.
     Je moet maar niet aan me denken, hoe ik dat doe
     Je hoeft niet steeds met mij bezig te zijn.
     Jij werpt nu je eigen dagen uit, en ik de mijne waar ze vallen.
     En ze vallen toch vanzelf nog stil om jou.
     Zonlicht strooisel, als glittertjes, fonkelend waar je loopt
     Je hebt er minder last van, en ik hoop;
     Het besprankeld je de huid als kleine kusjes.
     Kleine kusjes lief van kleine dwergjes, dat het er zoet en zacht van is.
     Dat het er zoet en zacht van is, je huid.
     Huls van de tijden, omkleed met de dag...

     (En toen wist ik het niet meer; hoe verder ermee.)
     Koorts. 2 Paracetamollen..
     Kent iemand het medicijn Promethazine?
     Heb ik voor 5 dagen gekregen, 2 maal daags een tablet van 25 mg.
     Die, 10 dus, zitten in een mini potje, heb er verder geen informatie
     blaadje bij. Had ik toch wel willen hebben. Wil wel weten wat ik slik.
     Maarja, werd me verzekerd dat het niet verslavend was, toen ik de
     psychiater zei dat ik liever geen medicijnen slikte; 'Dan doe maar...'.

     Er kan elke dag gebeld worden dat er plek is voor die crisis cq
     time-out opname. Stomme is dat nu ik dat op poten heb gezet
     het meteen al een stukje minder wordt allemaal. Als ik maar niet
     daar aankom, en dan nergens echt meer zit. (Moet het nog even
     uitstrekken dus. lol, neehoor.) Maar het is wel zo, de heftigheid
     is er een beetje vanaf. Alhoewel ik wel denk dat het zo weer even
     terug kan komen.
     Liefje, zei onlangs nog lief tegen me; 'Weet je nog dat je zei dat je
     snij-verslaafden maar stom vond? zie je nou wel dat dat wel meevalt'.
     (Het komt nooit meer goed tussen ons...)
     JAWEL!!!!
     En zo, kan dat dan ineens terug komen denk ik, maar nu niet; 'tis een
     mooie ochtend, zo helder, warm ook, en onbekommerd eigenlijk.
     Kan ik, uhm, nee laat maar. (It aint of your concern.)

     Wordt langzaam wakker nu. Zometeen maareens een gedichtje proberen;
     kijken of het pakt.
     Ik kan nog wel op dat koorts gedoe terug komen, maar op zich heb ik
     daar geen zin meer in. Is dat goed?
     ...oke...
     Zien we elkaar zo weer... (ja, ik ben een eenzame.)
     Een ongelofelijk eenzame, sinds ik weg werd gehaald uit het weg willen
     blijven. Ik ben niet langer weg, alles van me nu gaat uit naar.
     Uit naar komen naar jou. Die me kwam halen.
     Nu zal ik je komen halen...
     En zie het maar als een droombeeld.
     Denk maar dat het niet werkelijk is, amper reeël met jou van doen heeft;
     Het heeft het niet. (alles!... (shhhhhhhhhht...)

     We doen de muis de weg gaan naar de opslagplaats...
     Wij noemen het: U tegen zegt.
     En... gaan nooit weg.
     (want we zijn het al...)
     (Ik hou van je... (sprankel, sprankel...)

     Zometeen word jij ook wakker. Doe ik wat stiller. En leg jij de dagen neer...
     Het was al altijd zo.