Een brug te ver

Als verstart stond zij daar, op die brug

met alleen de reling tegen haar rug.

Met ver onder haar de stromende rivier,

vertwijfelt over haar aanwezigheid hier.

De lucht was hemels blauw,

het kolkende water was asgrauw.

Op de brug regeerde het verkeer,

daar reed het volle leven heen en weer.

 Niets meer had zij om nog om te geven,

zij zag de zin niet meer van `t leven.

Hoe hard zij er ook tegen knokte,

het was het water dat haar lokte.

Toen nam zij afscheid van het leven,

maar ongemerkt was het maar voor even.

Zij viel niet in `t water, maar in `t zand.

Ze was in het ruim van een zandschip beland.   

Een zandschip met een jonge vrijgezelle schipper.

Die dacht, wat valt daar nu in mijn klipper.

   Hij rende, door angstgevoelens overmand,

naar het meisje in het rulle zand.

Verbijsterd keek hij haar aan.

Zij was zojuist gaan staan.

De schipper nam haar hand

en trok haar uit het zand.

In de stuurhut kwam zij op verhaal

De schipper was heel joviaal.

Plots kreeg`t leven voor haar weer zin,

zij zag opeens een nieuw begin.

Zij is aan boord gebleven,

om met de schipper verder te leven.

om met de schipper verder te leven.

Voor zijn bruid, die uit de hemel was gevallen.

DdJ.