Dit museum hier wordt te krap bemeten
voor wat vroeger nog waarde heeft gehad,
gedevalueerd tot nostalgie dat corrumpeert:
een schoon huis leidt soms tot vuil geweten.
Penseelschimmels vreten kalk van muren
-penicilline geneest door alles te doden-
een penetrante geur van rot dat verteert,
maag en hart krijgen het hard te verduren.
Ik gooi alle ramen en deuren wijd open,
strik twee schoenen die me kunnen redden,
een stratenplan ontvouwt zich in mijn hoofd
toont in vage strepen de weg die ik wil lopen.
Op het trottoir… blijf ik plotseling staan
voel dat angstige plicht de droom weer doodt
-onder elk chroom wellicht hetzelfde schroot-
weer besluit ik om niet heen te gaan.
Een gekende deun vraagt dezelfde dans,
met een nieuw kompres op de oude wonde,
amputatie vindt men hier een zonde,
alles krijgt dus weer een nieuwe kans.
| kimW: | Zaterdag, december 03, 2005 16:44 |
| en opnieuw en opnieuw en opnieuw... ik geef je kracht liefs, |
|
| mamsiemomo: | Vrijdag, december 02, 2005 22:29 |
| Super,........!!! | |
| chocaatje: | Vrijdag, december 02, 2005 21:12 |
| Ja wat is hij prachtig!!liefs mieke | |
| semara : | Vrijdag, december 02, 2005 20:46 |
| Voor zo'n gedicht is er maar 1 manier, en dat is jouw manier. Heel gerz!!;-) knuffie semara |
|
| Mathilde: | Vrijdag, december 02, 2005 20:31 |
| GEWELDIG!!!! | |
| MayadeBij*: | Vrijdag, december 02, 2005 19:49 |
| MOOIIII! Kus. | |
| Auteur: scientist | 
|
|
| Gecontroleerd door: ~Marina~ | ||
| Gepubliceerd op: 02 december 2005 | ||
| Thema's: | ||