ik open me,
steeds dat beetje meer.
en laat jou mijn gloed zien.
maar jij alleen.
want de angst om de gloed te verliezen is groot.
maar ooit mag iedereen het zien, maar nooit weten wat.
nu niet, nooit niet.
met schijven ziet iedereen steeds een beetje meer gloed.
zo zacht en roze, zo gesloten en dichtbij.
maar voor jou ver af, want pas op, het is van mij...
De angst die ik bezit, dat stukje niet-gloed.
De angst waarbij ik voel, dat die handen mij aanraken.
zich aan mij vergrijpen.
steeds weer komen dan de tranen , en verdwijnt de warmte.
maar ooit vertel ik je mijn pijn, en dan zal mijn gloed, ook de jouwe zijn.