Soms heb ik wel eens pijn
voor de wereld moet dit maar zo zijn
niemand om me heen heeft tijd om me te zien
doe ik me daarom steeds pijn misschien?

Vele krassen door mijn huid,
Met het gevolg dat al mijn bloed eruit spuit.
Dit zijn mijn tekens van verdriet,
En er is niemand die het ziet.

Soms zou ik gewoon willen schreeuwen
Maar op die momenten kan ik alleen maar geeuwen
Op andere momenten zou ik willen dat ik in een hoekje kroop
Maar zet ik het op een snelle loop.

Dan begin ik mezelf maar te snijden
En probeer ik mijn tranen te vermijden.
Niemand mag dichtbij komen,
Niemand mag weten van mijn enge dromen.

Grapjes kunnen soms zo diep steken,
Ik ben zo bang dat ik voor de wereld zal breken.
Al lacht mijn buitenkant gewoon mee
En alles in me vecht en roept NEE!!

Ik kan het niet beschrijven
Zoveel kou, de pijn niet weg te drijven.
Mijn hart verscheurt,
Bij wat er allemaal gebeurt!

Het beste is te leven van dag tot dag
En ’s morgens op te staan met een lach
Altijd in het bange hoe alles zich die dag uit
Hoe ’s avonds het mes in mijn handen de klokken luidt.

Van alles wat de dag heeft meegebracht
Het leven is een strijd en alles komt onverwacht.
Zo tikt het klokje steeds verder
En wordt ik hopelijk ooit sterker!!!

(gedichtje geschreven naar aanleiding van expressieweek en tentoonstelling Elke Boon pijn in Gent)