Nieuwe huid.
Het doet zo'n pijn; weer een dag
Hier zittend, in mijn alleen zijn, mijn stilte
Die zich hard bevoeld welk pas nog Hemel was.
Ik vond altijd dat het leven naar je
Hand zetten verachtelijk was, een daad van
egoïsme, ingegeven valse houvast vast te grijpen.
Sterkste mensen bleven onbeloofd
Zonden enkel losse berichten, gooiden flessen
Slechts nu en dan en lieten golven ermee hun ding.
Het leven veranderd echter onherroepelijk
Wanneer er iemand vanuit den verre komt, je
Lief noemt, je mee wil nemen, vraagd te willen blijven.
Ik heb het zo vaak al beschreven
Het Morte a Venezia kind, de beelden om je
Leggend en van spiegelen nog enkel bestaan, waar,
Gaan de verstroven kinderen heen?
Lopen zij door de zee in, komen uit bij een
Eiland, of kiezen ze al te blijven op het strand?
Ik ben doorgelopen, zwom jaren lang weg
Verder, en vond oevers geel/wit zonbeschenen
Waar en alleen zijn geen tijd te schitteren bevond.
Ik bleef beelden om me leggen, van
Spiegelen, en nog enkel beschrijvend dat ik
Het leven verloren aan de eenzaamheid nog enkel had.
Het doet zo'n pijn, terug gehaald te zijn
Hier zittend, in een roemruchte verlatenheid
Trachtend een beminnen her te vinden, dat er enkel dit is.
Er glimd een Hemel, boven mijn hoofd
Naderbij dan ik ooit bevond, Engelen roepen
Daar, harpjes tokkelen er onder schichtig, in slaap,
'Gloofd deze glooiïng mij, als ik uitkijk
Naar de nieuwe dag, hier zittend, trachtend
een schelpje te kozen, huisje te lijnen in het zand.
Ze zingen het niet, woorden gebruiken
Zij niet, ze zijn als sirenen, roepen lief alarm
Er bestaat nog maar één besluit voor mij, nu ik zag,
Dat de wereld aan dingen, dichterbij lag
Dan ik vermocht te hopen, en de weg erheen
Korter duurt dan het optillen van een been, erheen,
Gaan is nu al ik wil, halen voor mijzelf
De Hemel, naderbij, en zakkend in, nooit
Meer alleen zijn onder de gewelven van de nacht,
Het zwart, bezaaid met naamloze sterren
Nooit meer urenlang naar het water staren, te
Kijken hoe golven spelen met het beeltenis van mijn hoofd.
Er is een kind gestorven, ze trok er vanaf
Al uitgedroogd buitenscelet, er lag een geheel
Nieuwe laag aan rijpe, vochtige cellen al klaar te voelen.
Deze cellen werpen zich niet meer af
En hier staat voor u, het volwassen exemplaar
Sterk en blakend, schitterende ogen zonder enige staar.
Armen die daadkrachtig open duwen
Ontsluiten de weg vooruit. De Hemel zij vergeven
Eer ongevonden te blijven, eer er een nestellen in zit.
De Hemel zij besloten, voor ego-lozen
Stilzitten op de aarde maakt naar de Hel een kuil
Energie is zich verplicht, zich te ontsluiten, dan overstijgt het bericht.
Luid het een leven in, vol volzinnen
Die kunnen minnen, meer dan eigen lief
Zo; dank je, Geliefde, ééuwig dank, ik geef jou dit beginnen!
05'12'2005.
| mietjuh: | Zondag, september 10, 2006 11:04 |
| hoi ik ben bij toeval op je gedichten gekomen, ze raken me en ik bewonder je woordkeuze en het gevoel dat in je gedichten zit... zelf had ik bij dit gedicht al genoeg genoten met het stukje:De Hemel zij besloten, voor ego-lozen Stilzitten op de aarde maakt naar de Hel een kuil Energie is zich verplicht, te ontsluiten, dan overstijgt het het bericht. Luid het een leven in, vol volzinnen Die kunnen minnen, meer dan eigen lief Zo; dank je, Geliefde, ééuwig dank, ik geef jo |
|
| theike: | Maandag, december 19, 2005 15:56 |
| ik mag deze wel... er wordt iets in gevonden, en iets in neer gelegd. | |
| theike: | Maandag, december 19, 2005 15:52 |
| verstroven is natuurlijk verstorven |
|
| fredie: | Maandag, december 05, 2005 17:14 |
| mooi Geschr Love Fredie moest er wel wat tijd voor uit trekken |
|
| Mirjam verschoor: | Maandag, december 05, 2005 14:54 |
| Mijn laatste 10...ik ben ook al eventjes met jouw gedichten bezig. Daar ga ik vanavond weer mee verder...nu eerst even mijn werk voor mijn stage afmaken. | |
| m@rcel: | Maandag, december 05, 2005 14:49 |
| heel mooi geschreven Liefs m@rcel |
|
| theike: | Maandag, december 05, 2005 14:48 |
| dan is het goed:)... op die momenten hoef je dan ook inderdaad niet na te denken over wat of hoe... (heb net jouw plusminus laatste 10 gelezen...) |
|
| Mirjam verschoor: | Maandag, december 05, 2005 14:43 |
| Je hebt gelijk als je zegt dat"Als je niet weet wat het heeft, is het soms wel leuk te zoeken wat het zou kunnen zijn dat je denkt dat het heeft..." Maar soms is iets ook gewoon rakend en wil ik daar dan gewoon van genieten. Soms zijn woorden plaatjes en vullen ze mijn hart. Ze laten me voelen dat ik leef, ook al begrijp ik de betekenis misschien neit eens..moeilijk uit te leggen...Maar je schrijft gewoon mooi! | |
| theike: | Maandag, december 05, 2005 14:25 |
| Titels Schrijver: Zucht De druk Warrig Tja veilig Kwetsbaar Lief rust Heimwee Hemels Grrrr Ik zie alleen de titels nog, en denk al; 'Ja, we schrijven over hetzelfde waarschijnlijk...' :) |
|
| theike: | Maandag, december 05, 2005 14:21 |
| het heeft iets?... ja, dat hoopte ik al...lol. Als je niet weet wat het heeft, is het soms wel leuk te zoeken wat het zou kunnen zijn dat je denkt dat het heeft...soms he, zeg ik:) en sterkte?; ja, dank je... ik besluit vandaag juist dat het wel goed komt nu. ... dank je, Mirjam, dat je je als lezer even een gezicht gaf. Dat is wel mooi... |
|
| Mirjam verschoor: | Maandag, december 05, 2005 13:29 |
| Ik heb vandaag en gister meerdere gedichten van je gelezen. Voor mij heeft het iets, al weet ik soms niet wat. Toch klinkt het vaak ook droevig, sterkte! | |
| theike: | Maandag, december 05, 2005 13:26 |
| De Hemel zij besloten, voor ego-lozen Stilzitten op de aarde maakt naar de Hel een kuil Energie is zich verplicht, te ontsluiten, dan overstijgt het het bericht. Luid het een leven in, vol volzinnen Die kunnen minnen, meer dan eigen lief Zo; dank je, Geliefde, ééuwig dank, ik geef jou dit begin!! |
|
| Auteur: theike | ||
| Gecontroleerd door: benji | ||
| Gepubliceerd op: 05 december 2005 | ||
| Thema's: | ||