De verloren tijd te veel
Nooit gedacht dat dit mij treffen zou
Op het punt van liefde
Was het altijd de ijzige kou

Toen kwam jij en bracht die warmte
Wat jij toen kwam beloven…
Geen kou meer
Ik moest in jou geloven…

En ik wil niets liever dan wakker worden…
Elke ochtend naast jou
Omdat ik mijn ogen kan sluiten
En blind op je vertrouw

Maar je warmte doet mij soms nog prikken
De laatste stukjes ijs moeten nog verdwijnen
Elke keer als ik bij je ben…
Gaat de zon wat feller schijnen

Dus denk niet dat ik je zat ben
Of niks om je geef
Sinds dat jij bij mij bent
Voel ik dat ik leef

Ik ga niet weg…
Ik zal er voor je zijn
En als het even mag
Verzacht ik ook je pijn

Mijn armen zijn voor jou
Mijn kussen zijn voor jou
Mijn hart is voor jou