(LR) Doodsangst
Doodsangst
Waar schaduwen mij volgen
ik mijn eigen blikken ontwijk
bewandel ik paden van wanhoop
tot waar tijd mij niets meer zegt
Want daar minuten passeren
bedek ik oren tegen gekrijs
die kermend word behuild
in de afgrond van mijn ziel
Bestormen legers mijn huis
waarin ik dacht veilig te zijn
vernietig jij het wezen in mij
en laat mij klein achter
- Ik voelde mij zo groot
…
Rachel
Reacties op dit gedicht
| chocaatje: | Dinsdag, december 06, 2005 21:44 |
| erg mooi geschreven. Komt goed. Succes met de lr.Liefs mieke |
|
| *zwarte schaduw*: | Dinsdag, december 06, 2005 20:21 |
| ...stilte...diepe stilte het is een gedicht dat aan je blijft plakken. een parel! succes (en sterkte) meid kusje zwarte schaduw |
|
| Eagle: | Dinsdag, december 06, 2005 19:43 |
| Ik weet eigenlijk niet wat ik moet zeggen. Woorden schieten te kort. Ik sluit me aan bij de rest. Als je alles verwerkt hebt dan ben je groter dan dat je eerst was. Liefs XXX Eagle |
|
| druppeltje: | Dinsdag, december 06, 2005 19:41 |
| klim terug omhoog... |
|
| _Zonneschijn_: | Dinsdag, december 06, 2005 17:58 |
| Hier ben ik stil van... Liefs |
|
| manik: | Dinsdag, december 06, 2005 17:34 |
| ja dat lijkt nu zo voor jou als het verwerkt is zal het anders zijn groetjes Hennie | |
| dishesqueen: | Dinsdag, december 06, 2005 15:58 |
| beautiful....especially with the dark background!x | |
Over dit gedicht
| Auteur: Rachel Rutten | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sunflower | ||
| Gepubliceerd op: 06 december 2005 | ||
| Thema's: | ||