Weer naar school
Er loopt een meisje naar haar school
een stukje verderop
Ze sjouwt de boeken mee, over haar schouder mee
Komt een vriendin tegen, nu zijn ze gezellig met zijn twee
Nog een stukje, de school ligt in een gebouw in het dorp
Daar leert ze lezen en schrijven
Soms leert de leraar haar ook rekenen
En mogen ze als er vrije tijd is een tijdje tekenen
Ook al is de school gescheiden, ze mag hier wel
lekker leren blijven
Ze doet het met veel plezier
Want elke dag leert ze weer iets bij
Haar gezicht staat vrolijk en blij
Ja, ze heeft het weer naar haar zin hier
Dat is wel eens anders geweest
Toen zat ze steeds achter een weefgetouw
te werken, kleren te weven
Omdat, tja de familie toch moest leven
En de school was een dorp verder, daarom
werd er voor haar leven gevreesd
Want daar liggen mijnen uit de oorlog
die zo lang duurde, voor jaren
Het pad was een groot gevaar
Dus gingen alleen de jongens alleen naar
die andere school daar
Ook al waren en voor hen ook wel de nodige gevaren
Maar helaas is een meisje nog iets waard
Niet altijd uit een goed oogpunt
Want er waren meisjes die hun jeugd
niet werd gegund
Werden uitgehuwelijkt, hadden de ouders lang voor gespaard
Dan waren er meisjes van twaalf jaar
Die al waren getrouwd met een man die hun misschien sloeg
Waren al volwassen, veel te vroeg
Tja, dat was in die tijd en misschien nog steeds niet raar
De jongens liepen door het dorp heen
Op weg naar het volgende dorp, om de uitkomst
van de som te bekijken
Helaas het meisje kon alleen maar naar haar broertjes
die `s morgens vertrokken kijken
Dan was ze weer met haar weefgetouw alleen
De oorlog begon, bommen vielen neer
Een heleboel mensen gingen dood, werden vermoord
Of meegenomen en nooit meer wat van gehoord
Lesgeven mocht van het strenge regime ook niet meer
Maar sommige vrouwen hadden lef
Zij wisten het stiekem te doen, ontdekking te verhinderen
En gaven les aan hun kleine kinderen
Ook dankzij hulp van Unicef
Op een dag wisten de mensen dat het weer kon
Want het regime was verjaagd
Dus werd er weer naar leerkrachten gevraagd
Langzaam verscheen er een sprankje hoop aan de horizon
Maar helaas, de mensen waren nog steeds bang
Voor het pad zonder mijnen
Die angst zat er diep in, zou niet zomaar verdwijnen
Maar toch zette de mensen het
onderwijs weer langzaam in gang
Ze vroegen een man uit het dorp, een leerkracht
Om een school te bouwen
Want alleen hem zouden ze vertrouwen
Dus werd de school herbouwd met mensenkracht
Mensen sleepten met stenen voor een muur
Wagens met ossen er voor, brachten het dak
Mannen klommen naar boven,
bevestigde het met enige gemak
De spullen werden opnieuw gebruikt,
zo werd het schoolgebouw niet te duur
Nu de jongens van de meisjes gescheiden te leren
Maar dat geeft niet, want ze leren weer
De toekomst is er weer, dat beseffen de kinderen steeds meer
En die is niet meer om te keren
Tja, ze moet `s morgens een stukje lopen
Dan gaat de bel, staan ze in een rij
Maar ze is weer met haar vriendinnen zo blij
Want de school is weer open