(Behandschoende alchemist.)
Kun je iets tot leven schrijven?...
Wenen druppels tranen over het raam
echoën in mijn cellen te dromen van de oceaan.
...Na zijn moeder tot een eeuwig beeld aan te raken
Na zijn broer tot edelmetaal te verheffen, zijn jaren later
weer de fout ingaan; 'Nee, nee', zei hij, 'Nee, nee, dat
kan echt niet, dan veranderd alles, écht waar...'.
'Ja'; zei ze, 'dat wil ik nu juist...'. Niet beseffende
dat het in alle enormheid werkelijk letterlijk was, en ze
nu in de hoek van zijn kamer stond, glimmend in de schaduw.
Tranen trekkende stilten in zijn ziel.
Besloot hij voor immer schoenen over zijn hand te dragen,
werd hij de alchemist met de handschoenen, raakte hij
niets meer aan...(.......)
Ik heb mij hervonden in de leefloze dingen.
Zang, muziek, en stonden onder het brekende licht.
Haar haar lief gaat uit naar andere mensen, niet naar mij
of naar haar of naar de dingen; ze geloofd niet in de zang,
noch het brekende licht. Voor ze me nam als lief te hebben
menselijkheid, omdat ik die dingen haar beschreef, had ze me
onnoemelijk graag, graag zo te zijn als ik was, ze zag, in mij
dingen, zang, muziek, en licht, dat haar zo heerlijk open brak.
Toen ze me te nemen had, haar menselijkheden te verdichten,
ik al bezeten werd door haar, en mijn dichterlijk liefkozen
uitbesteedt geraakte, meer en meer aan haar, daar zij al het
gedachte van mij deelde, en delen wilde, te leven eindeloos,
werd het haar te veel. In géén tijd toen ging ze kijken of er niet
een andere menselijkheid in haar kon steken, een nieuwere huid
weer, die stroef en onaangepast nog amper voelen kon dingen
van het zelf. Dat het haar weer mooi kon zijn. Al dat van ontwaken
is, valt niet op te schitteren, warmt er enkel van. Stil bleef ik achter.
Het duurde een lange tijd. Liefhebber drie was reeds aangelopen,
stond een wijl, werd begeert, en kroop zolangzamerhand alweer weg.
Voor ik mij hervond in de leefloze dingen, zang, muziek, en stonden
onder het brekende licht. Mensen als haar niet meer nodig hebbend
te lezen in mijn eigen boek, dicht ligt het hunne, elke dag, onder stof
en in een hoek achterweg de oude zwarte kast. Ik wierp er even stralen
op, ze vielen als lichte grijsheid tebinnen het avondvallen. te openen
was er een landschap niet, haar wezen bleef een ding. En ik kon
niet blijven zingen. Blij met het heden. Te passen blijven zonder schreden.
Ze is de leegste mens op aarde, en ik ben weer mijn volste zijn.
Er is nog geen geloof meer in de mensen te bespeuren. Ze denkt maar
dat ze me niet mist...
De Alchemist met de handschoenen, denkt u maar niet
dat zijn leven een makkelijk leven is. Als kind al, toen zijn
moeder al de vergoudde was, kon hij enkel eten, met mes
en vork, en lepelen de soep. voor ijsjes in de zomers diende
hij al schoenen aan. Mooi is het rijk te zijn, maar mooier nog
je rijk te raken, aan een gevoel te bestaan. Zijn mooiste
momenten, kon hij zo tellen, door om zich heen te kijken,
Ze stonden preikend van verborgen triestheid, allen in de
kamers van zijn zo veels te grote huis. Er is een winkel,
in het centrum van de stad... een juwelier, een speciaalzaak.
Er worden Gouden Uitwerpselen verkocht. Sperma, Urine, Poep
Gedeponeerd in er speciaal voor vervaardigde mallen, die de
kopers na aanraking van hem kunnen welgevallen...
Daar leeft hij van. Tranen trekkende stilten in zijn ziel,
echoën zijn cellen te dromen van de oceaan.
Er breekt wat licht op haar gouden beeld, meer stonden van de blaam...
breken aan, oh, breken aan,...'oh, laat de avond vallen...!'
08 en 09'12'2005.
theike: | Maandag, december 19, 2005 16:00 |
(het betere werk...) | |
theike: | Vrijdag, december 16, 2005 16:09 |
nahja, en wat er dan enigszins nog te pruimen is van die prulplaatsingen van me wordt dan weer amper gelezen he?... hekeld mensen die poëzie snuiven.... pas maar op dat je er niet van moet niezen. |
|
theike: | Zondag, december 11, 2005 12:34 |
breken aan, oh, breken aan,... 'laat de avond nu vallen...' Leuk weekend tot nu toe? Fri..? |
|
Fri..: | Zaterdag, december 10, 2005 22:30 |
Groetje terug dan, van iemand die het zo maar eens leest, bewondert ( al zijn sommige dingen voor mij weer wat té -down to earth - lacht) Ach, niet veel letten op dit puberende kleintje ;-) kusje |
|
theike: | Zaterdag, december 10, 2005 03:32 |
tja, maya, stel je nooit van te voren al teveel bij iets voor zou ik zeggen... :) Ikzelf heb me deze tot nu toe, voor ik hem net pas terug las, ook beter voorgesteld als ik hem nu werkelijk vind. Kan wel wat worden maar moet dan toch zeker nog aan gewerkt worden. En dáár heb ik geen rust voor natuurlijk... Bedtijd voor mij, het is een al te lange dag geweest zo zonder liefde. (groet de lezers.) |
|
MayadeBij*: | Vrijdag, december 09, 2005 18:40 |
Ik kan hier veel op zeggen, of ik daar zin in heb is een tweede.. Mijn gemoedsrust wordt er niet beter van - maar die zat al snoeihard rockbottom. Graag gelezen. | |
MayadeBij*: | Vrijdag, december 09, 2005 16:21 |
Deze ga ik vanavond lezen - ohjaaa! :) Kan me er nu al op verheugen (de borrel is hier in volle gang - ben een beetje mijn 'snor' aan het drukken :) Kus. | |
theike: | Vrijdag, december 09, 2005 15:23 |
ja, ik weet het... (kutzooi...) | |
Tika: | Vrijdag, december 09, 2005 15:02 |
wauw... kan er niet meer van zeggen. Kus Tika |
|