Dood... dood! DOOD!!!
Dat éne, vervloekte woordje:*dood*,
DOOD!
Ik kan het nog altijd niet geloven...
DOOD!
Toen ik het hoorde, dat éne stomme moment van verbazing,
Dat éne ogenblik van opgeven...
Niet aan denken... Alleen aan jou!
Nee, niet doen! Jij bent DOOD!
De wanhoop slaat toe, ik kan het niet meer aan...
*Geef het op* Ergens achter me.
Ik draai me om, niets.
Wordt ik gek?
Waarom jij? Waarom niet die straatloper daarginds?
Heeft hij iemand die om hem geeft?
Nee, vast niet.
Heeft God het zo gewild?
Nee, dat kan het ook niet zijn.
Waarom?
Waarom net JIJ?
*Geef het op*, weer achter me,
weer niemand, weer niets... Ik ben gek..
Aha, daarginds, die brug, lekker hoog...
Even kriebels in m'n buik, en dan... En dan...
DOOD!!! Dood! dood... Net zoals jij...
Mijn god, ik BEN gek!!!