Mijn kinderen zijn een groot bezit,
twee jongens waar veel pit in zit.
Ze spelen,ravotten,maken ruzie met elkaar,
als ze buiten zijn zie ik overal gevaar.

Loslaten is een moeilijk iets,
ik ben bezorgd soms om helemaal niets.
Ik ben dankbaar als ze weer thuis zijn,
ze zijn wel groot, maar ook nog klein.

Het liefste hou ik ze maar thuis,
niet te ver weg van huis.
Ik weet het, je moet ze steeds verder laten gaan,
maar het liefst zou ik steeds naast ze staan.

Soms knaagt de angst van wat er kan gebeuren,
niets kan mijn dag dan nog kleuren.
Pas als ze weer veilig thuis zijn,
fleur ik op en weg is mijn buikpijn.