duistere vensters
Duistere vensters
Een vrouw in het zwart
ervaart de zachte voorjaarsregen
achter haar ongelapte ramen
als nog niet verwerkte rouw
Uren en dagen gaan traag voorbij
als ze stil en alleen op een schommelstoel zit
en geluidloos schreit
het is haar overleden man; ze is moe
Hoe eenzaam voelt de pijn en het verdriet
decor van een grijze deken die de hemel bedekt
Erkennende de oprechtheid van haar gevoelens
aanvaardend de vergankelijkheid van het leven
het wenen voorbij en afgelegd het zwart.
Een vrouw in het zwart
ervaart de zachte voorjaarsregen
achter haar ongelapte ramen
als nog niet verwerkte rouw
Uren en dagen gaan traag voorbij
als ze stil en alleen op een schommelstoel zit
en geluidloos schreit
het is haar overleden man; ze is moe
Hoe eenzaam voelt de pijn en het verdriet
decor van een grijze deken die de hemel bedekt
Erkennende de oprechtheid van haar gevoelens
aanvaardend de vergankelijkheid van het leven
het wenen voorbij en afgelegd het zwart.
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: victor y | 
|
|
| Gecontroleerd door: michris | ||
| Gepubliceerd op: 16 december 2005 | ||
| Thema's: | ||