Shemering
Schemering
De bloemen die zich sluiten
de wind die opsteekt
de donkere kilte
de nacht die aanbreekt
Je sluipt in mijn gedachte
bij het zakken van de zon
ik probeer je te verdrijven
ik wou dat ik het kon
Bij het komen van de nacht
kan ik je verwachten
je herinnert me wie je bent
wat je wilt verzachten
De pijn die blijft
dat verander je niet
maar je blijft komen
alsof je het niet ziet
Ik geef je mijn ziel
speciaal voor de nacht
ik blijf dromen
je hebt me in je macht
De bloemen die zich sluiten
de wind die opsteekt
de donkere kilte
de nacht die aanbreekt
Je sluipt in mijn gedachte
bij het zakken van de zon
ik probeer je te verdrijven
ik wou dat ik het kon
Bij het komen van de nacht
kan ik je verwachten
je herinnert me wie je bent
wat je wilt verzachten
De pijn die blijft
dat verander je niet
maar je blijft komen
alsof je het niet ziet
Ik geef je mijn ziel
speciaal voor de nacht
ik blijf dromen
je hebt me in je macht
Reacties op dit gedicht
| Albrecht Paul: | Woensdag, oktober 24, 2001 15:44 |
| Vannacht komt hij, vannacht... het kan een obsessie worden, die herinnering die 'moet' terugkomen, steeds weer. Vreselijk. Je laatste strofe geeft een merkwaardige ommekeer. Dan geef je je ziel en blijft dromen. Dat lijkt positief, een welwillende toekering. Ik denk niet dat je dat bedoelt. Maar het zou kunnen, het zou het gedicht een geweldige spanning geven. Zoiets als: ik geef me, dan hoef je me niet te nemen; gebruik me maar, ik ben toch al niet meer van mezelf. ... maar dat |
|
| Zeeroosje: | Woensdag, oktober 24, 2001 08:57 |
| Een prachtig gedichtje, Tess, maar als je hem niet wil, moet je er tegen weren, niets moet je laten doen. Jij bent niet in zijn macht, je bent baas over je eigen. lieve groetjes Roosje en vecht voor je geluk. | |
Over dit gedicht
| Auteur: Tess | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 24 oktober 2001 | ||
| Thema's: | ||