ik wilde ooit iets,
en dat was een ding,
iemand waarvan ik kon houden,
die me begreep bij iedere ding,

ik wilde altijd een ding,
een persoon waar ik me aan kon hechten,
waarme ik alles aan zou kunnen,

tot dat ik het had,
en zag dat alles het me alleenz waarder maakte,
want hij begreep me niet,
kon niet met mijn verdriet in zee,

alles wat ik altijd wou,
is een stukje vertrouwen,
een stukje liefde dat ik mis,

niemand is compleet,
dat is een ding wat ik weet,
maar wat ik wil viel zo tegen toen ik het had,

altijd heb ik een droom gehad,
een gedachte waar ik mee op stond en mee wakker werd,
tot ik erachter kwam,
dat wat ik had niet bestond,

na nare ervaringen,
en een diep verleden,
moet ik elke dag weer denken wie ik ben,
denken of ik mezelf nog wel ken,

elke dag opnieuw,
kijk ik in de spiegel,
en zie iemand anders,
iemand behalve mezelf,

elke dag bedenk ik me opnieuw,
is dit waarvoor ik al die moeite deed?
met iedereen bezig zijn,
behalve mezelf,

het verdriet van iedereen op mijn schouders nemen,
en mezelf daaronder laten lijden,

ik wil zoveel,
maar alles wat ik wil is te ingewikkeld,
niks is onmogelijk,
maar ik wil altijd het gene dat ik niet heb,

elke dag kijk ik in de spiegel,
en bedenk ik me,
waar ben ik heen,
waarom ben ik zo anders als iedereen?

ik geef om alles en iedereen die me lief is,
soms mischien iets te veel,
maar als je mij niet neemt zoals ik ben,
kan je je spullen pakken en gaan...