Al die tijd, waar was je toen?
Ik stoptte me gevoelens weg, want ik wilde simpelweg gelukkig zijn.
Ik liep mijn eigen weg, trok mijn eigen plan en luisterde niet naar mensen om me heen.
Waneer je eindelijk dicht bij me kwam, was het te laat.
Ik had me hele spel gespeeld.
Je lette altijd op mij, maar op het moment dat ik mezelf gaf aan die ander, was je er niet op tijd.
Ik deed me ding, en fockte uiteindelijk me gevoelens op.
Niet wetend waar ik mee bezig was.
De diepe liefde voor jou brandde ondertussen nog steeds binnenin.
Nu nadenkend over wat ik heb berijkt.
Voel ik alleen overwinnende spijt.
Waarom gaf ik mezelf aan die andere jongen.
Aan hem voor 100%, in plaats van aan jou.
Stil heb ik altijd geweten, dat jij het worden moest.
Dat is nu achteraf gelul.
En de spijt die ik nu heb, ik weet niet wat ik ertegen moet doen.
Ik heb het zelf gedaan, het heeft zo moeten zijn.
Maar het doet gewoon vreselijk veel pijn..