het is al een poosje geleden,
maar nog steeds al die pijn.
net als vroeger rollen er nog tranen,
ik voel me zo heel erg klein.
de wereld is veranderd,
zowel thuis als in algemeen.
k ken veel nieuwe mensen,
maar nog steeds voel ik me alleen.
leuke meiden maar ook een lieve vriend,
ze hebben alles voor me over ookal is het onverdient.

als ik alleen zit voel k me tranen glijden,
en zitten scherpe dingen me te verlijden.
het lijkt alsof k erover heen ben,
dat denken alle mensen die ik ken.
maar ik weet wel beter,
de grond onder me voeten wordt steeds heeter.

nog steeds weinig reden voor een leven,
ookal heeft me vriend mij veel geluk gegeven.
nog steeds een angstig en stil gevoel van binnen,
zoveel geheimen ik weet niet waar te beginnen.
maar k blijf sterk en hou vol,
misschien later.. wordt het eens rustig in mijn bol.
heb k dan misschien wel een fijn leven,
inplaats van al dat snikken en beven.

k zou nooit me meer pijn doen ook al is de verleiding groot,
want k hou van hem en zou em nooit meer pijn willen doen of met zoiets opscheppen als met mijn dood.