Verjarend
Haar leven lag,
in doeken gevat
aan haar voeten stil.
Ze keurde af
wat ze niet wist
of reeds had gehad.
Haar potende gestel
roestte door de tranen weg.
Ze keek, zag slechts
haar handen op het blad
keerde ze en sloeg ermee
de pijn in duizenden uiteen,
veegde met de druppels
haar oude vingers nat.
in doeken gevat
aan haar voeten stil.
Ze keurde af
wat ze niet wist
of reeds had gehad.
Haar potende gestel
roestte door de tranen weg.
Ze keek, zag slechts
haar handen op het blad
keerde ze en sloeg ermee
de pijn in duizenden uiteen,
veegde met de druppels
haar oude vingers nat.
Reacties op dit gedicht
| Hans Winter: | Woensdag, december 21, 2005 21:47 |
| woede koelt als nat op je handen, maar maakt zo moe, zo verstijfd dat het nog meer nodeloos lijden schijnt te brengen, een kringloop aan wensen lang voorbij, wat anders had er van kunnen komen dan deze dingen die verleden bleven. hans |
|
Over dit gedicht
| Auteur: elizaenzo | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 21 december 2005 | ||
| Thema's: | ||