postuum en kostuum:
       

         Ik kan niet áltijd je ouder zijn van wie je vraagd dat hij een vriend is
         van wie je vraagd er niet te zijn...
         Ik kan niet altijd een huis zijn, een pilaar, een deur, een open vlakte.
         Een weide liever, wier hekken te immer dienen onderhouden. En jij
         grazende die heuvels vol zelfde weiden leeft...
         Ik zal níét altijd gevoelloos kunnen zijn zoals je het je wensdt, om
         jou voorop te stellen, die zelf geen ouder wil, geen vriend, geen
         aanwezigheid, kan geven...
         Geen huis, geen pilaar, geen deur, geen weide.
         Altijd jezelf missend. Spiegels verreflecterend in overbelichtingen.
         Er is geen mens die mens is voor je en dan ook nog eens perfect.
         ...Het wordt beter nu voor mij...ooit, op een dag...


21'12'2005.