Samen zijn
Wij lopen zo nodig gebogen
Door het labyrint van de tijd
We zijn stilzwijgend onttogen
We raken elkaar niet meer kwijt
Jij die onze vader was
Van twee dochters en een zoon
Ik voel je geborgenheid pas
Wanneer ik weer bij je woon
Wij zullen het einddoel moeizaam bereiken
De weg ernaartoe wordt telkens verlengd
Maar tijd houdt ooit op en dood zal verstrijken
Waar licht zich met stilte vermengt
Reacties op dit gedicht
| m@rcel: | Donderdag, december 22, 2005 15:07 |
| krijg er kippevel van.. schitterend geschreven dit eerbetoon aan je dierbare vader. Knuff/liefs m@rcel |
|
| L!@: | Donderdag, december 22, 2005 13:13 |
| brrrrrrrrr | |
| erje: | Donderdag, december 22, 2005 12:33 |
| hoop dat het nog lang duurt voordat je werkelijk bij je vader woont maar hier op aarde kun je ook met hem praten en eroverschrijven dat houd de binding levendig wel een prachtig eerbetoon aan je zo dierbare vader wens je fijne dagen liefs erje |
|
| Niniki: | Donderdag, december 22, 2005 12:15 |
| kippenvel, maar wel erg mooi. Knuffie Nini |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Riann | 
|
|
| Gecontroleerd door: ~Marina~ | ||
| Gepubliceerd op: 22 december 2005 | ||
| Thema's: | ||