hoe dood het witte was
hoe dood het witte was
we liepen in het wit
spraken zonder woorden
schreven zonder inkt
de tijd stond stil
ik raakte je
er viel een schaduw
uit je antwoord
in stilte op de grond
opeens is er die lach
die op minuten jaagt
de uren vraagt wat
langer te gaan duren
dan stroomt het bloed
en tintelt weer het leven
vergeten we voor even
hoe dood het witte was
wil melker
22/12/2005
Reacties op dit gedicht
| Anneke van Dijk-Ploeg: | Donderdag, december 22, 2005 23:14 |
| diepgaand! een glimlach brengt weer kleur in je leven.... namasté, Anneke |
|
| Augustijntje: | Donderdag, december 22, 2005 19:49 |
| heel mooi geschreven!! x! |
|
| manik: | Donderdag, december 22, 2005 19:35 |
| de lach kan veel een fijne kerst groetjes Hennie | |
| elze: | Donderdag, december 22, 2005 18:57 |
| heerlijk gedicht laifs,elze |
|
| remie: | Donderdag, december 22, 2005 18:03 |
| eg mooi...liefs Remie | |
| Chispa: | Donderdag, december 22, 2005 18:00 |
| phoe ... mooi | |
Over dit gedicht
| Auteur: wil melker |  
|
|
| Gecontroleerd door: benji | ||
| Gepubliceerd op: 22 december 2005 | ||
| Thema's: | ||