Vol zelfmedelijden zat hij daar
in een hoekje

Zijn ogen glansden verdrietig
en hij zag er verhit uit

Ik bekeek hem vol medelijden
en glimlachte voorzichtig naar hem

Verdrietig glimlachte hij terug,
tot mijn opluchting een gemeende glimlach

In stilte
ging ik naast hem zitten

Verbaast keek hij me aan,
en sloeg toen zijn ogen neer

We bleven een tijdje zwijgend zitten,
en staarden onbehaaglijk naar de grond

De hitte nam toe,
zo ook mijn zenuwachtigheid

Een hardnekkig stemmetje in mijn achterhoofd
fluisterde dat ik hem alleen moest laten

Maar naar hem kijkend
voelde ik gewoon dat ik bij hem moest blijven

Hij zag er moe uit,
alsof hij een paar nachten niet geslapen had

Ik vroeg het hem,
en hij vertelde me dat dat inderdaad het geval was

Zenuwachtig vroeg ik wat de oorzaak was,
al had ik wel een vermoeden

Hij fluisterde dat hij sinds het tussen ons uit was
geen nacht had geslapen

Mijn medelijden werd groter,
en ik voelde de vlinders weer fladderen

Het stemmetje in mijn achterhoofd negerend
voelde ik dat het wel weer goed zal komen