Pijn en dubbelpijnen...(The FisherKing.):
Als je jezelf gevoeld, hoe je geborgenloos moet zijn,
dit leven zonder steun, vol eenzaamheid, en je de
kilte zo verstijfd, zo pijnlijk het gemis...
dan, lief, gevoel je je precies hoe ik me voel,
hoe het is voor mij, door jou, voorzie je mijn trachten,
dit geven alsmaar jou, en hoe ik niet terug krijg,
hoe ik niets terug krijg, het verzwaar, verzwaar in het
doel nog vast te houden...
Dit nagenoeg onmogelijk; je zult het dan begrijpen,
gevoel je dan jezelf, als niet van samen zijn,
als van te beiden, dubbel zijn verloren, als van vannacht,
was mijn treurige weer gaan, zoals ik al ging mijn,
heel bestaan...
zie je dat vandaag? of verberg je je die pijn?
er is geen samen zijn, als je jezelf gevoeld...
hoe je geborgenloos moet zijn...
Alle pijn die ze hier weg neemt van de wereld, stopt ze daar
behoedzaam weer terug... Dit bestaan is voor mij te pijnlijk, een
teveel aan missen blijft er in van overdood aan duwen is mijn weg.
Het kwaad verworden kind, dat geen thuis in de aarde vind
de pijn die de dag, kort weg neemt, ontheemd voor morgen,
de wil reeds de wil. Overal ligt een sterven in verborgen,
ook die me lief heeft, legt neer en weegt hoe verderfelijk het is,
bij mij te zijn, bij mij zijn, is ieder veel te groot, vergissend,
ontfermend, vergeeft niet, aan wonden de heling, aan bestaan
een pijnloos zijn. Er stonden altijd al mensen, mensen om mij
heen, kijkend, hoe verkreukeld of ik lag. Dat ik daar lag was al
nooit echt doorgedrongen, tot hen, te zijn gekomen, door de
enkelen van hen, en dat mijn er liggen, de meeste pijn nog gaf,
te moeten blijven mij gevoelen, dat er zometeen vast alweer
voeten moesten verpassen, handen moesten besnappen, en
ik zou moeten zijn van niet te voorzien. Ik die dit mij niet zal
gezien, werd ik die veel te groot is, verstopt in een wegnemen
van pijn. Dat zij mij niet bestaan, overgegaan tot het volst
verstaan. Behoedzaam is de ochtend aan mij vergeven, blijven
de ogen aan mij gesloten, is al ver, en dankbaar, niet te hoeven
gaan...
The Fisherking, is een mooie film; Hoe lieflijk hij, 'Thank you',
zegt tegen de hem pijn vertrappende paarden, pijn scheuten
sperende lans... zo ben ik blij met dit leven,
zo bedank ik mij een her-balans... met trage diepe spreuken,
met alle pijn die ze hier weg neemt, van de wereld en mijn zijn,
een overdood aan missen, dat ze niet zichzelf gevoeld aan mij.
Als je jezelf gevoeld aan mij, lief, dat je geborgenloos moet zijn,
dit leven zonder steun is, vol eenzaamheid, en je de
kilte zo verstijfd, zo pijnlijk het gemis is, en dat dat altijd blijft...
Lief, dan gevoel je je precies gelijk aan mij
hoe je van het leven niets terug krijgt,
het elke dag verzwaard, verzwaard legt in het gevlucht zijn, en
dubbel te zijn verloren, alle dagen, alle nachten,
alle nachten, alle dagen
verstevigend op houdt...zie je het vandaag weer?
of berg je je een weg weer, achterlangs de pijn?
als je jezelf gevoeld aan mij, mijn liefje,
zegt er iets dan lief; 'Thank you'...voor de pijn'...?
en zo lig en blijf ik liggen
verstard in je gevecht.