HOE ZIJ GING
HOE ZIJ GING
Haar mantelpak was helder grijs
als haar ogen die van drift
donkerder werden
zwart
Ik haatte haar zwarte hoed
als een smet die op haar viel
Zij kon maar beter
gaan
Toen zij 't wilgenpad af liep
had zij een heel smalle rug
leek zij geringer
leeg
In de stilte om mij heen
hoorde ik haar stil verweer
nog één keer spreken
luid
tot het stijfbevroren werd
als het winterland waarin
zij klein geworden
was
Zal ik Wendelmoet weer zien
dan spreek ik hardop het woord
dat haar toen toekwam
'Blijf!'
Reacties op dit gedicht
| stampertje het rukkonijn: | Zaterdag, november 05, 2022 23:04 |
| prachtig hoe je verlies ook kan beschrijven.Een verademing bij de meeste huidige troep. | |
| Albrecht Paul: | Vrijdag, oktober 26, 2001 10:10 |
| Een heel mooi afgewogen en intiem triest gedicht. Wendelmoet is een heel oude naam, die ik alleen ken van het boek van Cor Bruijn (die van Sil de Strandjutter). Iets van spijt en gegroeid inzicht spreekt hier in door, maar wellicht is het onomkeerbaar geworden, 'stijfbevroren winterland'... | |
Over dit gedicht
| Auteur: Katja Bruning | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 25 oktober 2001 | ||
| Thema's: | ||