in de stilste nacht
in de stilste nacht
in de stilste nacht
van korte dagen
spreken vragen luider
in verhaal een taal
die dwingend is
die handenwringend
schrijnt omdat er nooit
een oplossing verschijnt
die draagbaar is
voor beide kanten
ook de kribbe had
daarmee te kampen want
in het onbevlekt ontvangen
van Maria nam ook Jozef
zijn gereedschap mee
ik zag die witte duif in
Betlehems ster verdwalen
ze oogde licht op velden
waar herders bij nachte de kou
met hun schaapjes verzachtten
ik wacht de lente af
laat de wende keren
met alles wat in in me heb
ga ik weer proberen van
de tsunami in mezelf te leren
wil melker
26/12/2005
Reacties op dit gedicht
| hiljaa: | Maandag, december 26, 2005 16:02 |
| stillekes gelezen! knufliefs--hiljaa-- |
|
| lommert: | Maandag, december 26, 2005 12:25 |
| en elke dag leren...blijvende vragen genoeg..zeer zeker met/in de liefde;) willem |
|
| L!@: | Maandag, december 26, 2005 11:56 |
| oh raast het bij jou van binnen zo... jij ondeugend manneke.. hahahaha | |
| druppeltje: | Maandag, december 26, 2005 11:36 |
| heel erg mooi als je dat kan liefs druppel |
|
Over dit gedicht
| Auteur: wil melker |  
|
|
| Gecontroleerd door: maria | ||
| Gepubliceerd op: 26 december 2005 | ||
| Thema's: | ||