Dichtgedichtje
ik
weet niet wat ik moet zeggen
maar dat geeft niet want ik doe het toch
al was het maar een zwanenzang
alvorens naar het zuiden te vertrekken
in de muziek zweeft een zweem
van een lach in de lucht
en hier ben ik dan
de enige die nog leeft in mijn hoofd
ik strooi achteloos gedachteloos mijn woorden
in het honderd
en uit mijn gitaar trek ik de zingende ziel
van een iets dat ik gisteren nog niet kende
en ookal kennen we de stappen niet
de dans draaft door
en het gaat niet over jou of mij
want wij zijn niet de violen zelf
maar wel de lach in de snaren
Reacties op dit gedicht
| Het Gejefte: | Donderdag, januari 12, 2006 15:01 |
| schande dat ik na zo lang slapen de eerste mag zijn hierop te reageren! Een waar kunstenaar kent geen publiek, zo lijke... Het doet deugd je te lezen man, het leest als een flinke scheut wodka in mijn fruitsapje... J. |
|
| Alter_Ego: | Zondag, januari 01, 2006 14:41 |
| nou... ik vonnem best leuk :P |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Alter_Ego | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 26 december 2005 | ||
| Thema's: | ||