De rustige stilte ,
een meisje dat zit ,
in een grote wei , met ijs bedekt .
Met lichtblauwe ogen , lang blond haar
en een huid als sneeuw , ja ze is best knap.
Het is net als niets of niemand haar iets kan doen .
zo zit daar , zo vredig , zo rustig .
haar lichaam enkel met een wit , dun kleedje bedekt .
De wind zucht zachtjes ,
ik wil kijk uit roepen ,
de wind zou haar tengere lijfje kunnen breken .
dagen verstrijken en nog steeds zit ze daar .
te wachten op een onmogelijke liefde .
Met een piepklein hartje ga ik langs haar zitten .
ik wil vragen hoe ze heet , waar ze vandaan komt , hoe ze hier terecht komt ... zoveel vragen spoken door mijn hoofd .
Maar ze zegt : " eindelijk "
Met een vragende blik kijk ik haar aan .
Ze herhaald het nogmaals : Eindelijk .
Dan zie ik een klein bengelend traantje aan haar kin hangen , met 1 hand probeer ik het op te vangen .
Ik kruip stilletjes weg van haar , met de traan in mijn hand .
De dag erna ga ik weer kijken , maar ze zit er niet meer ..
Ik besef dat ik haar onmogelijke liefde was , de traan die ze liet bengelen was voor mij bedoeld , haar leven was voor mij bedoeld ..