vaarwel,
dolend door een onvergeten verleden
vergat ik mijzelf mens te erkennen
en door de tijd vergaf ik mij minder
dan wat ik de laagste mens vergeven zou
want waar anderen tranen mogen huilen
heb ik mijzelf verboden om te treuren
schuldig als ik mijzelf altijd verwijt
is mijn verdriet slechts een wapen
nu met het immer verlangde heengaan
van wat ik als nachtmerrie beschouwde
zou ik mij bevrijd moeten voelen
of toch ietwat lichter dan
[maar ik klop met brekende vingers
hartstochtelijk op de deur van het lot
en vloek de wereld naar zijn kille einde
het verleden verlaat mij immers nooit
zelfs niet met het heengaan van hem
die ik meer nog dan mijzelve haat]
Reacties op dit gedicht
| shadie: | Woensdag, december 28, 2005 22:29 |
| zeer vol en angstaanjagend geschreven..prachtig ;-) | |
| -Just Mii-: | Dinsdag, december 27, 2005 20:06 |
| Erg heftig.. maar zoo mooi verwoord!! Sterkte, *Knuff* | |
| am I still alive: | Dinsdag, december 27, 2005 16:07 |
| intens, herkenbaar en heftig geschreven.......... het raakt me egt!!! sterkte.... liefs |
|
Over dit gedicht
| Auteur: senta | 
|
|
| Gecontroleerd door: fox_bert | ||
| Gepubliceerd op: 27 december 2005 | ||
| Thema's: | ||