Ik weet het niet, ik weet het niet,
Roept een stem..
Ik denk aan jou, ik denk aan jou,
Altijd en alleen aan hem.
When will you leave my head?
Will memories be out of our beds?
Cause I really don’t want this no more,
Please don’t do like you did before.
Je hebt me pijn gedaan, oh zo veel,
En altijd al had ik kunnen weten,
Ik heb zoveel gehuild, tranen gelaten,
Van verdriet mijn lip zo vaak verbeten.
So when will this be over and done with,
Think about the fun we had even a little bit,
Feels like a crime, something to leave in the past,
But it went all so quickly, so very fast.
Ik wil ervan af en toch bij je zijn,
Ik wil geen vrienden, maar ik wil ook geen pijn.
Ik wil jou om me heen, naakt, een laatste keer,
But I hold back, cause of this frightening fear.
Voor weer die pijn, gelaten tranen en gedachtes,
Weer stukgebeten lip en een gebroken hart,
Maar zonder je kan ik nooit niet meer,
Zo speciaal, maar door jou zo vreselijk verward.
I really don’t know what to do no more,
You’ve created this one big sore,
It won’t heal, won’t heal no more,
Never ending, won’t end up like before.
What to do? What to do?
Cause I really don’t know,
Try to feel better,
En na de laatste letter.
En een punt in dit gedicht,
Weet ik weer welk gezicht,
Mij ooit zo vrolijk maakte, maar nu,
Die avonturen, niets meer dan een déjà vu.
Een vriend, en ik blijf maar hopen,
Dat ik dat zo lang genoeg volhoud,
Mijn hart mijn liefde voor jou kan laten lopen,
Maar zonder jou toch zó onvertrouwd.