Tsunami, alweer een jaar geleden!
Alweer een jaar geleden,
Wat lijkt dat toch lang!
Maar nog steeds is er verdriet,
Ze zijn nog elke nacht heel bang.
In een klap verging hun leven,
Hun ziel en kostbaarheden zomaar weg gedreven.
In het niets is alles meegenomen,
Met daarbij hun toekomstdromen.
Nooit meer hun familie in hun armen,
Geen troostende woorden van vrienden,
Die na deze ramp hun hart verwarmen.
Nu zijn ze voor altijd alleen,
Alleen met hun verdriet.
We kunnen ze wel steunen,
Maar de leegte vullen we niet!
Wat lijkt dat toch lang!
Maar nog steeds is er verdriet,
Ze zijn nog elke nacht heel bang.
In een klap verging hun leven,
Hun ziel en kostbaarheden zomaar weg gedreven.
In het niets is alles meegenomen,
Met daarbij hun toekomstdromen.
Nooit meer hun familie in hun armen,
Geen troostende woorden van vrienden,
Die na deze ramp hun hart verwarmen.
Nu zijn ze voor altijd alleen,
Alleen met hun verdriet.
We kunnen ze wel steunen,
Maar de leegte vullen we niet!
Reacties op dit gedicht
| Orphan Angel: | Dinsdag, januari 03, 2006 00:21 |
| Erg aangrijpend... Goed dat je er de aandacht op houdt, want het is inderdaad het menselijk leed van familie verliezen dat het grootst is van alles. Warme knuffel, Orphan Angel |
|
| mamsiemomo: | Woensdag, december 28, 2005 09:32 |
| Ja,...... vreselijk... moet er ook de hele tijd aan denken... | |
