woeste zee
Waar laat ik al mijn vragen
en gevoelens in deze levens zee
het schip waar ik aan boord ga
dat neemt niet alle bagage mee
de kapitein heeft een hoge pet
en als matroos glijd ik nogal eens uit
ik wil niet muiten, ik hou me koest
alleen het zee water spat en spuit
zo vaar ik met alles stilletjes mee
en wacht wel waar het ooit strand
verlangend kijk ik rustig uit
naar een zonovergoten wit strand
waar rust en tevredenheid terugkeert
waar ik stilletjes mijn levensavond slijt
want de woeste zee waarin ik me bevind
wil ik zo zachtjes aan wel kwijt
Reacties op dit gedicht
| sunset: | Donderdag, december 29, 2005 13:36 |
| Delend verlangend mooi verwoord. Liefs, sunset |
|
| Niniki: | Donderdag, december 29, 2005 10:47 |
| Knap verwoord je gevoel. Met hier en daar wat nemen zoals het is, komt ook voor jou die kalme zee. Knuffie Nini |
|
| mamsiemomo: | Donderdag, december 29, 2005 10:10 |
| Geweldig geschreven!! Liefs, mo | |
| Marilène B.: | Donderdag, december 29, 2005 09:07 |
| super mooi beschreven!! 't leven bestaat uit up en down's, iedereen zoekt denk ik wel evenwicht! liefs Marilène |
|
| L!@: | Donderdag, december 29, 2005 08:44 |
| herkenbaar is dat.......... liefs,L!@ |
|
| hiljaa: | Donderdag, december 29, 2005 08:29 |
| voel met je mee! dromend naar een zonovergoten strand!!! knufliefs--hiljaa-- |
|
| Annemieke van der Ven: | Donderdag, december 29, 2005 08:16 |
| Mooi... Ik dein ook mee op de levenszee, soms de golven enorm hoog en dan weer spieglende rust... Liefs Annemieke |
|
Over dit gedicht
| Auteur: remie | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sunflower | ||
| Gepubliceerd op: 29 december 2005 | ||
| Thema's: | ||