Zondag 25 December 2005.
Enkele reis Dordrecht met korting:


                    Er hangen mooie wolken in de lucht
                    winter wolken en evenzo de zon schijnt
                    daar van drama omheen en de verte kwijnt
                    vergrijzend' en vervagend' de dromen uit.

                    Een klontertje vogels die niet kunnen vernoemd
                    naar namen, dansen samen hun gevlokt zijn.
                    Een groener Holland met de laatste buien
                    wuift een scherm aan vervollediging levend.

                    Mensen in de trein doen stil en zitten
                    allen waar hun blik hen buiten is.
                    Dordrecht lijkt zo dichtbij al gekomen, is van onder
                    deze hier en daar zo zelfde ruimte een echo,

                    Waardt al zo zonderlijk vreedzaam alles samen
                    te naderbij.
                    De wereld is een betere plaats,
                    met jou er in, mijn lief.
                    Er is van toekomen elk naderen mij, en
                    de dag nimmer meer breekt
                    doormidden het vlak. 's Hollands kind weet
                    niet beter dan de éne ruimte die is.
                    De dagen nimmer verbreken
                    verbond met natuur en mens en in dit
                    onversperde door zien, zit 's Hollanders
                    enige lichtevanger voor de horizon.

                    De drie dimensies laten zich aanschouwen
                    als een verlangen dat glijdt langs en doorheen
                    een hol aan thuis-zijn, het vals plat dit vlak gat.
                    Elk dorp vernoemt, naar je geliefde die inzit
                    in jezelf en weet dat, geen voorheen je vergat
                    de namen te noemen, waar ons
                    blakend het leven in zat.
                    Dordrecht omdijkt tussen haar stromen
                    ligt waar langzaam het land al in duinen
                    laat lijsten hetzelfde energieke ver
                    maar dan eindeloos
                    Ons volk verstaat het de oceanen te begaan
                    als gelijk zijn aan thuis zijn, dan verhevigd ondergaan
                    want ál land dan als lijst prijkt weerschijning
                    het wezen ons bestaan.

                    Ik hoef nooit meer een gedicht te lezen
                    Ik verschrijf het leven voor mijn lezeres
                    voor de rest blijft er niets te vrezen
                    er toeft bovenleven ronddoor elke gest'.

                    Een dag als deze, een Zondag, zomaar bij toeval,
                    geeuwd doorheen de eeuwen zich gelaten vrij
                    verdoorzichtigd het toeven en duidt op elk geschal
                    hoe ook oud, het verhevigd elk geluid, en legt diepe graven naderbij.
                    Een ochtend zo kort nog weg als de Maandag
                    waardt zich voor, zo heerlijk voor, waarschijnlijk helderder dan ooit.
                    Een hoogmisboek verschreven, bloemlezing ode aan de lach
                    en de vergeving, voor mijn mooiste lezeres.
                    Ik behoef mij nimmer nog aan dichters te voorvoelen
                    middels het in leven zijn, bovenleven voegd zij mij reeds in refrijn.
                    Voor een dichter is het met het leven als met de liefde,
                    vercompletend 's wezens zijn, als een lezeres van verre, verre
                    de coupletten, loof, oh loof, in ogenschouw je neemt.

                    Er hangen mooie wolken in de lucht
                    winter wolken, en even zo de zon schijnt
                    daar van drama heenom hoe de verte
                    kwijnt van grijzend, stil verlangen, luid.

                    Bijna Tilburg en de zon hangt lager
                    Bij Boxtel rijdt de trein wat trager
                    naar het westen wijkt ons nu de noordgang
                    Van duizend belichtingen een zonderlijke zang,
                    schalt de zon doorheen de lijnen der iele lijn bomen,
                    nu hij er achter, in het ritme van elke, illuster, even wegvalt.
                    Er bedt langzaam om elk ding een donker.
                    Het contrast met haar gele wonder, had amper intenser gekunt.
                    Onomzoomd met verhullende wolken, haar verre branding
                    in het naa'ste punt.

                    Ik kan niet meer zien, de ogen sluiten.
                    Tilburg voorbij... minuut op minuut stapeld bevinding
                    een verblinding nu van een ander ding uit...
                    Bijna, mijn liefje... bijna, mijn lief.
                    Sluiten we samen de huid.
                    Draaien we de natuur binnenste buiten
                    met dat we de gordijnen ook sluiten
                    en de lampen allen aan doen...
                    Breda; bijna Dordrecht
                    Er valt zo niets meer te zeggen
                    Nog vijf minuutjes ongeveer
                    en je bent al op weg naar me en het station
                    waar juist ik dan bij je en daar aan kom.
                    ... Dus vandaag gaat de zon niet onder.

                    Twee straaljagers kluwen streepjes over
                    de mediteraan blauw gekleurde lucht
                    De trein zucht zich over het HollandseDiep
                    Nu is mijn reis dan bijna over,
                    De dromen verheven die je riep, lief al luid
                    stromen te nader, te nader en, ik stap dan uit,
                    nu, en zeg: 'Dag, Lief.'.

                    Er hangen broze armen door de lucht
                    omheen twee mensen tot elkaar
                    tot schuw een klein paaltje
                    dat in de branding zo eenzaam daar staat
                    al stromen zo contrasterend
                    dat het amper in gaat...



29'12'2005.
(aantekening 1).