Een ode aan de wereld
Een schreeuw van elende
Galmt door de nacht
Snijd door mijn geest
Steekt in mijn hart
Een kreet van wanhoop
Weerkaats op de golven
Scheert de duistere hemel in
Om daar zijn weg te vervolgen
Als de roep van een kind
Dat zijn lot niet kan vinden
Breng ik mijn Ode aan de maan
Aan de sterren en de winden
Aan de bomen
Met hun zwaaiende takken
En de bladeren die zacht
Naar beneden vallen
Aan de grond en de bergen
De valleien en dallen
De rotsen en keien
Grotten die langzaam vervallen
Aan de stille wateren
Met hun diepe gronden
Aan die plaatsen
Die niemand nog heeft gevonden
Aan de liederen
Die de wolven zingen
Over hoezeer zij de nacht
In het woud beminnen
Aan de vuren met hun hitte
En het ijs met zijn kou
Een Ode aan de wereld
Die wereld
Waar ik zo van hou
Reacties op dit gedicht
| Mava: | Dinsdag, april 04, 2006 18:38 |
| Je verbaasd me iedere keer weer! :) | |
| Lifeless Rose: | Donderdag, december 29, 2005 20:29 |
| Mooi, omschreven. Liefs, Roos |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Amyst Nuka | 
|
|
| Gecontroleerd door: fox_bert | ||
| Gepubliceerd op: 29 december 2005 | ||
| Thema's: | ||