Deze geliefden, zij en ik.
(zij leven nog schrik, wij kunnen ons niet...)


                        Weet ze het nog? van: Goeie Wil Jagen?
                        Ik wacht deze dagen naar langzaam al jaren
                        Zij vreest nog de gave, zij mist nog de wil.
                        Jij wacht nog mijn dagen te leggen als duinen
                        te verworden een landschap dat de natuur heeft getemd.
                        Deze geliefden zij willen beiden nog niet
                        en ondertussen, helemaal tesamen, het dromen te bergen,
                        laat kleiner ze zijn, grote stromen vermijdend,
                        diepe dalen bestrijkend, weg van het zijn.
                        'Door jou kan ik deze lege wereld vervullen', stameld mijn stem
                        'Ja...', zucht ze triest; 'Ja... en ik ken, nog geen die mijn
                        vluchten afremd'.
                        Het leven is hen, een lange (be)nauwe(nde) gang, met
                        overal kamers en overal aan eind en begin, aan begin en of eind,
                        staan twee geliefden die het lopen ontwend; elke pas werd er
                        gestoten het broos ledig lijf, al die deuren gingen open zo plots
                        en dan stijf het gelok van de geesten uit de kamers, die allen
                        doen of ze enkel goede wil zijn, uit armen bestaan, die volmaakt
                        de vrees zullen stoppen, maar immer stikkend blijken te zijn.

                        Daar staat ze; mijn Lief... hier staat hij; ik haar.
                        Tussentijds ontberend elke gedachte slechts een gedachte te zijn
                        vervuld van het missen, en immer de pijn.
                        Nooit eens een keertje alleen, doch immer vol de eenzaamheid.

                        Wij spraken ons aan al, zo dichtbij dit gemis reeds te voelen
                        wij zagen in blikken vooruit deuren mislijden de ander vol pijn
                        Onder deze Zeespiegels staan onze dorpen geschreven
                        stil zich bedarend met dat de dijken nog sterk zijn
                        Hier neigende hoofden bewegen, troostloos elkaar,
                        tijd is gevaar hier, en te zeggen is niets
                        deze minuten aan elkaar en
                        te geven dit alles is
                        dit uur in het volledige zijn
                        waken zo gewaar en
                        wij sterven toch heden, Lief, niet weer alleen?

                        Ken je die film nog?;
                        denk er eens aan...?
                        iedereen is iedereen, Lief
                        elk gaan is elk gaan.


                                                                                                                                             30'12'2005.