Littekens verraden mijn verleden, mijn toevlucht naar de dood.
Ik heb ze voor het leven, alles gaat gewoon weer door.
Mijn tijd was nog niet gekomen, ik zet mijn weg verder hier.
Zoveel mensen pijn gedaan, maar niemand die mijn pijn kent.
Met een masker door het leven, terwijl ik langzaam wegvloei.
Mensen zien wat ze willen zien,maar stilaan word ik vager.
Ontzichtbaar voor de maatschappij, vechtend tegen mijn bestaan.
Depressie zeggen ze dan, van wat dan wel zie ik ze denken.
De mensen denken wat ze willen in hun eigenzinnig brein.
Kon iemand mijn pijn maar zien en voelen, dan kon ik mijn pad verder bewandelen.
Maar naar waar, naar leven of dood?
De middenweg is een opstakel,een manier van leven van de maatschappij.
Die manier van leven doet pijn.