ik voel me zo stom
nu en dan
met momenten zelfs wanhopig
een kant van mezelf die ik niet dacht te hebben
wanhopig
want ik wil zo graag jouw aandacht
of beter
nog meer van jouw aandacht
jij merkt het niet
en reageert zuchtend als ik er iets van zeg
en elke keer denk ik na een heftige ontboezeming dat ik het mij maar inbeeld
maar telkens steekt die twijfel weer de kop op
en hoe meer ik vraag om aandacht, hoe verder ik haar wegduw
ja zover ben ik al dat ik dat besef
maar toch is die wanhoop niet weg te krijgen
tot gisteren...
ze is weg
spullen gepakt en uit mijn leven verdwenen
nu zit ik hier met mijn wanhopig gevoel
en niemand aan wie ik het kan toeschrijven
alleen, helemaal alleen ben ik nu
en dat is mijn verdiende loon.