doodgewoon
Ik zie de maan gaan schuilen
achter nevelige wolken
tussen sterren die sinds oudsher
de lucht boven me bevolken
het maakt alles weemoedig
en toch heeft het ook iets schoons
de simpele gratie van
iets normaals, iets doodgewoons
al wekt de kilte nevels op
ik voel de warme gloed,
van een hart dat slaat voor jou,
pompend in mijn bloed
Reacties op dit gedicht
| Gert: | Woensdag, januari 11, 2006 18:37 |
| Die gloed voel ik nu ook, en nog wel voor een naamgenoot van je ook.;) Hij is mooi, dit gedicht bedoel ik! Groet, Gert |
|
| ana (stacia): | Maandag, januari 02, 2006 14:03 |
| Ik zak even weg in de stoel, kijk om me heen, sluit de ogen even, haal eens tevreden diep adem ... en lees opnieuw liefs ! ana |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Steven Vermeulen | 
|
|
| Gecontroleerd door: fox_bert | ||
| Gepubliceerd op: 02 januari 2006 | ||
| Thema's: | ||