In de diepe donkere wereld van geweld
zie ik een jonge vrouw lopen,
zoals zij haar weg versneld.
Wat zal zij nu hopen?
Het haar in een simpele lange vlecht
rent ze bijna over de straat.
Het zicht is slecht.
En tot ze in zichzelf praat
zie je de angst in haar ogen.
Wat is er met haar gebeurd?
Haar schouders ver gebogen,
alsof ze zichzelf meesleurd
wordt het dragen haar te zwaar.
Haar knieen knikken één voor één.
En langzaam zakt ze in elkaar.
Langs haar lopen mensen heen
niet kijkend naar de jonge vrouw.
Het lijkt alsof ze opeens heel druk zijn.
En zij die alleen maar naar huis wou
lijkt te zijn vergeten.
In die wereld van geweld
waar de mensen alles lijken te weten,
en ergens alleen maar denken aan geld.
vervolgens achteloos verder leven.
Hun naaste vrienden niet zien lijden
lopen zonder beven
en langs alle minderheden glijdend.
Het individualisme bereikt zijn hoogtepunt.
En 't zet ons niet eens aan 't denken.
Ik had 't die vrouw zo beter gegunt,
maar ook ik stond alleen maar te wenken.