Mooie zwarte wagen…


Ik zag hem staan, die mooie zwarte wagen,
ik zag ze staan, hoge hoed, zwart in het pak,
zes mannen die de kist gaan dragen..

Die éne loopt voorop, hij leidt de stoet,
hij kent de weg, weet waar hij mij begraven moet…
De kist bedolven onder bloemen,
er hangen linten aan, teveel om op te noemen..
Er staat van alles opgeschreven,
teksten, spreuken en mooie woorden,
ze nemen afscheid van mijn leven…

Mooi aangekleed, in het beste pak,
ik lig er vredig bij, ik lijk op mijn gemak…

Opgebaard, een mooie houten kist, getooid met koper.
de mensen komen kijken, lopend over een mooie loper…
Afscheid willen ze komen nemen, ze kijken naar mijn kist,
mijn lichaam ligt daar, het is slechts de geest die mist…

Mijn geest is dan al uitgetreden, opgenomen in heerlijkheid,
het is slechts mijn lichaam, wat vergaat in vergankelijkheid…

“Er was mij geen kalme reis beloofd”,
dit heb ik ervaren…
“Maar wel behouden aankomst”,
dit gaf me altijd troost,
de levensklus te klaren…


John