Lieve mama...
Lieve mama…
Je liefkozende blik waar je ons mee aan keek,
Die trots in je ogen die nooit bezweek.
Je schonk ons liefde in overvloed,
Niemand kwam wat te kort…het was net goed.
Je wilskracht om ons te schenken wat ons hartje begeerde,
De wijze lessen die je ons elke dag leerde.
Je vermoeide gezicht aan het eind van de dag,
Elke dag die je weer begon met een stralende lach.
De ruzies met ons die nergens om gingen,
En je ogen die zeiden dat je niets meende van al die gezegde dingen.
De afscheidszoen die je ons gaf voor dat we de deur achter ons dicht sloegen,
De boze klank die je uitsloeg wanneer we ons slecht gedroegen.
En ik die niets van mijn liefde voor jou liet blijken,
Omdat ik bang was op jou te gaan lijken.
Maar nu de tijd weg begint te vloeien,
Nu pas begint mijn bewondering voor jou te bloeien.
Jou wijsheid is niet te vergelijken,
Met dat van een geleerde, dat ooit zal bezwijken.
Want jou wijsheid zal voort leven,
In het leven dat jij mij ooit hebt gegeven.
En nu ik van die beker heb gedronken,
Ben ik bang dat er niets meer zal worden in geschonken.
Want de inhoud van de fles begint op te raken,
En nooit zal iemand meer die zelfde drank maken.
Aan ons heb jij je leven gewijd,
Een leven vol obstakels en de nodige nijd.
Ik weet dat je deze woorden altijd al heb willen horen,
Mama…..ik houd van jou als nooit te voren
Je liefkozende blik waar je ons mee aan keek,
Die trots in je ogen die nooit bezweek.
Je schonk ons liefde in overvloed,
Niemand kwam wat te kort…het was net goed.
Je wilskracht om ons te schenken wat ons hartje begeerde,
De wijze lessen die je ons elke dag leerde.
Je vermoeide gezicht aan het eind van de dag,
Elke dag die je weer begon met een stralende lach.
De ruzies met ons die nergens om gingen,
En je ogen die zeiden dat je niets meende van al die gezegde dingen.
De afscheidszoen die je ons gaf voor dat we de deur achter ons dicht sloegen,
De boze klank die je uitsloeg wanneer we ons slecht gedroegen.
En ik die niets van mijn liefde voor jou liet blijken,
Omdat ik bang was op jou te gaan lijken.
Maar nu de tijd weg begint te vloeien,
Nu pas begint mijn bewondering voor jou te bloeien.
Jou wijsheid is niet te vergelijken,
Met dat van een geleerde, dat ooit zal bezwijken.
Want jou wijsheid zal voort leven,
In het leven dat jij mij ooit hebt gegeven.
En nu ik van die beker heb gedronken,
Ben ik bang dat er niets meer zal worden in geschonken.
Want de inhoud van de fles begint op te raken,
En nooit zal iemand meer die zelfde drank maken.
Aan ons heb jij je leven gewijd,
Een leven vol obstakels en de nodige nijd.
Ik weet dat je deze woorden altijd al heb willen horen,
Mama…..ik houd van jou als nooit te voren
Reacties op dit gedicht
| faith/hope: | Vrijdag, november 17, 2006 16:05 |
| supermooi gedicht | |
| Reiger: | Dinsdag, januari 03, 2006 14:57 |
| Mooi verwoord! Lief.... | |
| opgever: | Maandag, januari 02, 2006 18:48 |
| een opgewekt liefdevol gedichtje heb dit met veel blijdschap gelezen groetjes raissa |
|
| liefs_mii,,!: | Maandag, januari 02, 2006 18:48 |
| heeey Woow.. wat mooi! werd er ff stil van. Egt mooi de liefde voor&van jj moeder beschreven. Der zit wel wat inja. egt super mooi Xxx liefs |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Esma Kammite | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sunflower | ||
| Gepubliceerd op: 02 januari 2006 | ||
| Thema's: | ||