Wat is er toch altijd mis aan mij?
Iedere keer weer die vreselijke pijn
Deze keer voel ik me echt verlaten
Door mijn droomjongen in de steek gelaten

Anderen hebben steeds weer geluk
Alleen bij mij loopt alles stuk
Er bestaat gewoon niemand die zich aan mij kan vergrijpen
Ik kan het gewoon niet meer begrijpen

Een liefhebbend iemand is alles wat ik vraag
Klinkt dat nu echt zo raar?
Personen zoals mij hebben ook gevoelens
Alleen heeft hierover blijkbaar niemand vermoedens

Niets of niemand durf ik nog te vertrouwen
Net alsof je een kaartenhuisje gaat bouwen
Ik voel weer een brandend gevoel in mijn ogen
Dadelijk beginnen de tranen weer te lopen

Langzaam tikt de tijd voort
Net zoals het hoort
Een eenzaam hart dat stilletjes leegloopt
Alsof het altijd bij die persoon heeft gehoord