Mijn ziel zoekt rust
waar is de uitweg, als ik morgen nog weet
hoe diep mijn inkeer geweest moet zijn
afgezien van het onbehagen sentiment,
waar mijn gedachte naar toe slentert
mijn levensorgaan wenst pulver te zijn,
zodat geen zwart zich meer met zonde bevuilt
maar wie houdt dorst tegen wanneer men verzuipt
in lasten van een deprimerende aanklager?
een langzaam proces neigt mij in verdediging,
al voelt de klink nu zo zwaar niet meer
mijn ziel zoekt rust en verder zal ik lopen
opdat ik weet; mijn Schepper heelt
Reacties op dit gedicht
| xavion: | Vrijdag, juni 30, 2006 02:57 |
| Smaksel op je ziel... | |
| Veritas: | Dinsdag, maart 14, 2006 15:15 |
| onthou dat dan maar goed! en maak je niet teveel zorgen over waar je gedachte heen slentert... anders ga je het vergeten | |
| Phoweyk: | Vrijdag, januari 27, 2006 10:47 |
| mijn levensorgaan wenst pulver te zijn, aiaiai.... bloedmooi :). |
|
| de nifter: | Dinsdag, januari 03, 2006 15:38 |
| mooie wetenschap toch.... schrijft eens wat vaker iets ;) knuffel |
|
| manik: | Dinsdag, januari 03, 2006 15:33 |
| een geloof geeft kracht wat hier in wordt uitgesproken groetjes Hennie | |
| watspreektjouaan: | Dinsdag, januari 03, 2006 15:29 |
| Mijn Schepper heelt. Inderdaad. Mooi en meeslepend. |
|
| Oorlam: | Dinsdag, januari 03, 2006 15:26 |
| dit klinkt als cirkels..de zinnen kronkelen en keren terug..de woorden keren terug tot zichzelf..hmm ok associatie. ha ninandra..daar waar anderen een winterslaap genieten, ontwaakt gij;-)) |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Ninandra | 
|
|
| Gecontroleerd door: Marina | ||
| Gepubliceerd op: 03 januari 2006 | ||
| Thema's: | ||