Een troostgebaar
eens nam ik je aan,
waar ik je nu opgeef
een onvergefelijke bui,
maakt mijn spijt
tot zover het uitbleef
een troostgebaar wenk ik
wat onverschillig heen
want dit begrijpelijk gehoor,
brengt mijn blikveld
verder naar alleen
als mijn sorry’s jou
nog enigzins genoeg deden,
had ik niets gezegd
waar jij een slot tekende
en teveel hebt geleden
maar keren kan ik niet
geen tijd bindt zich aan mij
wanneer ik verder loop,
maakt deze passage ruimte
voor een nieuw getij
Reacties op dit gedicht
| xavion: | Zondag, juni 11, 2006 20:07 |
| WOUW :):(:):(:) Lieve liefs, XaV |
|
| xavion: | Zaterdag, februari 11, 2006 17:18 |
| En het tij zal keren... Lieve liefs + knuf! XaVioN |
|
| Phoweyk: | Vrijdag, januari 27, 2006 10:45 |
| Je zult het nooit verleren :), je blijft mijn dichteresje, en ik blijf er bewondering voor houden. Zo, die staat, voor nu en voor altijd. Vond t ook weer heel gezellig met je lieverd :) Hele dikke kus... Phoweyk.. ;) |
|
| QueenBee: | Vrijdag, januari 20, 2006 15:42 |
| gevoelig... kus! | |
| de nifter: | Woensdag, januari 04, 2006 13:32 |
| gevoelig gedicht. kan me er iets bij voorstellen | |
| Oorlam: | Woensdag, januari 04, 2006 13:20 |
| triestig (maareh hee heb je een kind aangenomen? cool!:)) eh hehe aai! |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Ninandra | 
|
|
| Gecontroleerd door: maneschijn | ||
| Gepubliceerd op: 04 januari 2006 | ||
| Thema's: | ||