Nooit meer als vroeger !!
Nooit meer als vroeger !!
Veel gebeurd en nooit over gepraat,
Dat maakt mij soms erg kwaad.
Toen ik 13 was is het begonnen,
Pa je kreeg een depressie, niets was verzonnen.
Ik zag je ontsnappen aan de dagelijkse dingen,
En ik hoorde je twee jaar lang niet meer zingen.
Nou ben je weer helemaal gezond,
Maar ik mis iets, wat er vroeger wel bestond.
Je gaat naar je werk en je komt thuis,
En dan zit je achter de buis.
Ik heb zoveel vragen aan jou,
Maar telkens zet je me in de kou.
Ik praat nog wel eens met je, zeg je dan,
Snap niet waarom dat nu niet kan.
Mijn ma, zus, broer en ik hebben twee jaar moeten slikken,
En nou moet ik dit maar van je pikken.
Vroeger was je vrolijker en blij met mij,
Blij met heel je gezin, het is weg, alles is zomaar verdwenen.
En ik heb niet eens toestemming daarvoor gegeven.
We deden zoveel samen, hielden van dezelfde muziek, ik ging zelfs mee vissen.
Niet om vis te vangen,
maar om met jou leuke verhalen op te hangen.
Nu kan dat niet meer, is alles voorbij,
En misschien ligt het wel aan mij.
Ik weet het niet, misschien wil het ook wel niet weten,
Ik hoop dat we kunnen praten en dan echt die 2 jaar kunnen vergeten.
Veel gebeurd en nooit over gepraat,
Dat maakt mij soms erg kwaad.
Toen ik 13 was is het begonnen,
Pa je kreeg een depressie, niets was verzonnen.
Ik zag je ontsnappen aan de dagelijkse dingen,
En ik hoorde je twee jaar lang niet meer zingen.
Nou ben je weer helemaal gezond,
Maar ik mis iets, wat er vroeger wel bestond.
Je gaat naar je werk en je komt thuis,
En dan zit je achter de buis.
Ik heb zoveel vragen aan jou,
Maar telkens zet je me in de kou.
Ik praat nog wel eens met je, zeg je dan,
Snap niet waarom dat nu niet kan.
Mijn ma, zus, broer en ik hebben twee jaar moeten slikken,
En nou moet ik dit maar van je pikken.
Vroeger was je vrolijker en blij met mij,
Blij met heel je gezin, het is weg, alles is zomaar verdwenen.
En ik heb niet eens toestemming daarvoor gegeven.
We deden zoveel samen, hielden van dezelfde muziek, ik ging zelfs mee vissen.
Niet om vis te vangen,
maar om met jou leuke verhalen op te hangen.
Nu kan dat niet meer, is alles voorbij,
En misschien ligt het wel aan mij.
Ik weet het niet, misschien wil het ook wel niet weten,
Ik hoop dat we kunnen praten en dan echt die 2 jaar kunnen vergeten.
Reacties op dit gedicht
| Jacqueline: | Woensdag, januari 04, 2006 19:26 |
| Ben het eens wat Marilene zegt ,geef dit gedicht aan hem! Veel geluk!! | |
| kimie is sweet: | Woensdag, januari 04, 2006 14:16 |
| sterkte ermee kuss michelle |
|
| hiljaa: | Woensdag, januari 04, 2006 13:52 |
| we zitten in hetzelfde schuitje maar ik als moeder ! niet makkelijk oùm mee om te gaan hé!! hij zelf beseft het niet wat er rondom hem gebeurt!! sterkte en toch trachten ermee te praten, ook met je moeder , mijn dochter doet dit ook met mij! knufliefs--hiljaa-- |
|
| Marilène B.: | Woensdag, januari 04, 2006 12:56 |
| laat je vader dit gedicht lezen, en zegt hem dat je er echt mee zit! het is niet niks wat je vader meegemaakt heb! sterkte, liefs Marilène |
|
| Innerchild: | Woensdag, januari 04, 2006 12:29 |
| Je schrijven raakt me wel. Wat je vader overkomt is niet leuk maar jij en de rest van de familie hebben hier natuurlijk ook niet voor gekozen. Je schrijft woorden om zeker eens bij stil te staan. Innerchild |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Zeeuws meisje | 
|
|
| Gecontroleerd door: Innerchild | ||
| Gepubliceerd op: 04 januari 2006 | ||
| Thema's: | ||