opgesloten in mezelf
M’n hart schreeuwt,
Maar de golf beweging
Die het teweegbrengt
Kan m’n mond niet uit.
En bij elke beweging
Botst het tegen de binnenkant
Van m’n lichaam aan
Met donderende dreunen
Bonst het in m’n hoofd,
In m’n maag en ook
M’n voeten worden zwaar
Ik kan niet meer lopen,
Kan het echt niet meer.
’t Wordt steeds sterker
En sterker
Er zit iets opgesloten
In mezelf.
Maar de golf beweging
Die het teweegbrengt
Kan m’n mond niet uit.
En bij elke beweging
Botst het tegen de binnenkant
Van m’n lichaam aan
Met donderende dreunen
Bonst het in m’n hoofd,
In m’n maag en ook
M’n voeten worden zwaar
Ik kan niet meer lopen,
Kan het echt niet meer.
’t Wordt steeds sterker
En sterker
Er zit iets opgesloten
In mezelf.
Reacties op dit gedicht
| *jessica*: | Woensdag, januari 04, 2006 19:17 |
| mooi geschreven... kan me er wel in vinden... liefsss |
|
| written words: | Woensdag, januari 04, 2006 18:29 |
| Heel mooi geschreven, Ik kan me er goed in inleven. Sterkte. En schrijf alles op wat je kwijt moet. KUS. |
|
| Marilène B.: | Woensdag, januari 04, 2006 18:27 |
| gevoelig gedicht! mooi beschreven! mooi dat je dit gedicht heb gemaakt: als je niet 'kan' praten, schrijf het er dan maar uit! liefs Marilène |
|
Over dit gedicht
| Auteur: how*to*go | 
|
|
| Gecontroleerd door: Marina | ||
| Gepubliceerd op: 04 januari 2006 | ||
| Thema's: | ||