DE DIENAARS VAN DE DOOD
DE DIENAARS VAN DE DOOD
Een lenige sprong naar zijn jachtterrein
- een harde klap, een dodelijke pijn -
toch zijn laatste tocht volbracht.
Waar hij heerste nacht na nacht
weefden over muizenpaden
dunne, glinsterende draden.
Goedbedoelde elvengaven
die een weinig troost mij gaven.
Tot ik deinsde.
Koplampen grijnsden.
Benzine stonk.
Geronk weerklonk.
'Wee, gij arme idioot!
Wij zijn dienaars van de Dood.
Alles wat wij niet begrijpen
zullen wij grijpen
met onze wielen
en vernielen.
Wij verbraken
de draden.
Er is geen genade.
Nooit
zul je ontwaken
en weten voorgoed
dat leven meer is dan vlees en bloed
dat alles wat echt en waar heeft bestaan
niet kan vergaan.'
Zo ontdaan
was ik door hun woorden
dat ik het toeteren
nauw hoorde
't waanzinnig brullend
wreed alarm -
Het veld werd rood.
Een zwarte poot
op mijn arm
een zacht gekriebel
'n knus gewiebel.
't Kon zijn van de najaarszon
dat hij zo tevreden spon.
Een lenige sprong naar zijn jachtterrein
- een harde klap, een dodelijke pijn -
toch zijn laatste tocht volbracht.
Waar hij heerste nacht na nacht
weefden over muizenpaden
dunne, glinsterende draden.
Goedbedoelde elvengaven
die een weinig troost mij gaven.
Tot ik deinsde.
Koplampen grijnsden.
Benzine stonk.
Geronk weerklonk.
'Wee, gij arme idioot!
Wij zijn dienaars van de Dood.
Alles wat wij niet begrijpen
zullen wij grijpen
met onze wielen
en vernielen.
Wij verbraken
de draden.
Er is geen genade.
Nooit
zul je ontwaken
en weten voorgoed
dat leven meer is dan vlees en bloed
dat alles wat echt en waar heeft bestaan
niet kan vergaan.'
Zo ontdaan
was ik door hun woorden
dat ik het toeteren
nauw hoorde
't waanzinnig brullend
wreed alarm -
Het veld werd rood.
Een zwarte poot
op mijn arm
een zacht gekriebel
'n knus gewiebel.
't Kon zijn van de najaarszon
dat hij zo tevreden spon.
Reacties op dit gedicht
| Katja Bruning: | Vrijdag, november 02, 2001 07:59 |
| Maar hij spon tevreden, Albrecht Paul! Deze misser van je verzoent me enigszins met twee voltreffers: die haas in DE WANDELAAR, die me tot in mijn dromen achtervolgt en dat afgrijselijke eenzame 'zich' in DAGPAUWOOG dat zó fout is dat het gewoon komisch wordt; alleen maar (klap voor mijn kop) omdat 'sluit'zo nodig moest rijmen op 'bruid'! Blijf kritisch. |
|
| Albrecht Paul: | Donderdag, november 01, 2001 22:58 |
| Poezen spinnen ook als ze pijn hebben of bang zijn. Het maakt het reddeloze gevoel nog wat navranter. | |
| Hans Winter: | Dinsdag, oktober 30, 2001 00:39 |
| De paden waar hij heerste, weefden glinsterdraden. En het wrede breken daarna. Een laatste sfeerbeeld voor een niet te verweren geliefde kriebelaar. |
|
| Elly: | Zondag, oktober 28, 2001 17:55 |
| Prachtig gedicht Katja je hebt een hele aparte stijl van schrijven...dit zet je inderdaad aan't denken. Groetjes Elly xxx |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Katja Bruning | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 28 oktober 2001 | ||
| Thema's: | ||